Ελεύθερη Συμβίωση

Παλιότερα τόσο η κοινωνική συνείδηση, όσο και ο νόμος αποδοκίμαζαν την εξώγαμη συμβίωση. Ο χαρακτηρισμός, άλλωστε, παράνομη συμβίωση (υποδήλωνε εξώγαμη συμβίωση ) απέδιδε αυτήν ακριβώς την αποδοκιμασία.
Στην σημερινή κοινωνία της ανεκτικότητας και του σεβασμού στις ελεύθερες επιλογές, η εξώγαμη συμβίωση αναγνωρίζεται ως διαφορετική, πιο χαλαρή μορφή οικογενειακής ζωής.

Το ΕυρωπαΪκό Δικαστήριο των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, εφαρμόζοντας το άρθρο 8 της ΕυρωπαΪκής Σύμβασης, που προστατεύει την ιδιωτική και οικογενειακή ζωή, υπάγει στο προστατευτικό πεδίο της διάταξης και την εξώγαμη συμβίωση. Το Σύνταγμα στο άρθρο 21 παρ. 1 προστατεύει τον γάμο και την οικογένεια. Οικογένεια μπορεί να υπάρξει και χωρίς γάμο, αφού αν το Σύνταγμα ήθελε να περιορίσει τη θεσμική εγγύηση μόνο στην οικογένεια που απορρέει από τον γάμο , θα αρκούσε στο άρθρο 21 παρ. 1 μόνο η μνεία του γάμου.

Η νομοθετική κατοχύρωση της ελεύθερης ένωσης συνεπώς δεν εμποδίζεται από το Σύνταγμα ούτε προσβάλλει τον θεσμό του γάμου. Οι ρυθμίσεις του σχεδίου νόμου αφορά στο <<σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης>> έχουν ως αφετηρία ότι πρέπει να επικρατεί ελεύθερη βούληση των προσώπων και όχι ο θεσμικός χαρακτήρας όπως συμβαίνει στον γάμο. Έτσι για την σύσταση του συμφώνου της ελεύθερης θα απαιτείται μόνο ένα συμβολαιογραφικό έγγραφο και για την απόδειξή της δήλωση της συμφωνίας στο ληξιαρχείο. Στο συμβολαιογραφικό αυτό έγγραφο θα μπορούν να ρυθμίζουν τις περιουσιακές τους σχέσεις. Ενώ θα αναγνωρίζεται κληρονομικό δικαίωμα στον επιζώντα σύντροφο. Η λύση του συμφώνου αυτού θα γίνεται είτε αυτοδίκαια εάν συναφθεί γάμος, είτε με αντίθετη συμβολαιογραφική συμφωνία, μόνο από το ένα ή και από τα δύο μέρη. Η απουσία παράστασης σε ένα τέτοιο συμβόλαιο αποτελεί σοβαρή παράλειψη στο νομοσχέδιο, αν σκεφτεί κανείς ότι για άλλου είδους συμβόλαια όπως αυτά των μεταβιβάσεων ακινήτων θεωρείται επιβεβλημένη.

Το προκείμενο σχέδιο νόμου αφορά αποκλειστικά την ελεύθερη συμβίωση προσώπων διαφορετικού φύλου. Το αίτημα των ομοφυλόφιλων ζευγαριών της ελληνικής κοινωνίας (που αποτελούν μικρή μειοψηφία) για νομοθετική αναγνώριση και ρύθμιση της ελεύθερης συμβίωσής τους ,όπως αυτό υπάρχει ήδη σε άλλα ΕυρωπαΪκά κράτη , πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο νομοθετικής αντιμετώπισης ,όχι όμως του παρόντος νομοσχεδίου.

Αν και ακράδαντα πιστεύω ότι ο θεσμός του γάμου και η παραδοσιακή ελληνική οικογένεια , όταν λειτουργούν με γνώμονα την αγάπη που αποτελεί την πεμπτουσία της αγνής γλυκιάς αλάνθαστης ένωσης ψυχής , σώματος και πνεύματος μπορούν να διαμορφώσουν σωστές συνειδήσεις και να διατηρήσουν τις αξίες και τα ιδανικά μας ζωντανά, Από την άλλη πλευρά πρέπει να σεβαστούμε την επιλογή όσων επιθυμούν να συμβιώσουν ελεύθερα και να δημιουργήσουν μια άλλη μορφή οικογένειας.

(Δημοσίευση σε περιοδικό το Μάιο 2008)